En dat is echt niet altijd een proces dat gelijk soepeltjes loopt. Er zijn cursisten die het plan als het ware al in hun hoofd klaar hebben liggen en die vooral meedoen om zichzelf een stok achter de deur te geven om het eens echt uit te gaan werken tot een uitvoerbaar en financierbaar plan. Deze mensen geven ook aan dat ze willen profiteren van de kennis en ingangen bij de docenten en de jury. Er zijn ook cursisten die weerstand tegenkomen of hun droom voor hun gevoel juist zien wegglippen als ze hem willen pakken. Alsof de schoonheid er juist in zat om te blijven dromen. En, er zijn ook cursisten die het zichzelf als het ware niet gunnen, of niet kunnen geloven dat zij zo’n droom ‘mogen’ hebben.
Het prachtige land van ooit
Tijdens de cursus van vorig jaar september vertelde een van mijn cursisten dat het haar droom was om ooit naar een land met bergen te gaan. Ze beschreef de specifieke plek waar ze nu al een paar keer geweest was en het landschap en de natuur daar met zoveel liefde, dat ik het bijna kon vastpakken, maar het voelde toch ook als iets dat heel ver weg was. Waar zij en ik dus ook als het ware net niet bij kon. En toen vroeg ik haar waarom ze het woord ooit gebruikte. Dat wist ze niet. En toen kwamen we samen eigenlijk tot het inzicht: als je het woord ooit gebruikt dan blijft het daar. Dan vertel je jezelf dat dat inderdaad een mooie droom blijft, voor later, voor ooit, maar niet iets dat je nu tot een plan wil maken.
Ik reed die avond naar huis en dit gesprek bleef plakken. Ik ben zelf namelijk ook een dromer. Al jaren zeg ik tegen iedereen dat ik ooit, als de huizenprijs goed is en als mijn kinderen oud genoeg, naar Frankrijk wil gaan om daar een huis met inkomen en land te kopen om daar een voedselbos te beginnen. Maar, door dit gesprek besefte ik ineens dat ik dat woord ooit ook midden in mijn droom had geplakt! Door dat besef kwam mijn droom los en bedacht ik dat ooit misschien wel juist nu was. Mijn kinderen zijn 21, en de huizenprijs kon niet veel hoger worden en mijn leeftijd speelt ook een rol. Ik ben nu 57. Dat is een perfecte leeftijd om nog een echt hele grote stap te doen in het leven.
En gek genoeg. Door dat besef ging het hek van de dam. Ik kon vanaf dat inzichtmoment niet meer stoppen met zoeken naar Franse huizen en terreinen. Ik heb afgelopen herfst drie reizen gemaakt om huizen te bekijken en op drie geboden en op de derde was het raak.
Mag je wel dromen?
Maar, al zoekende en reizende merkte ik dat het woord ‘ooit’ niet de enige droomvervuiling in mijn systeem was. Want ik ontdekte al reizend al snel een diepere laag. Soms reed ik van een plek weg die ik net had gezien en dan sprak ik het bijna uit: ‘mag ik dit wel?’ Mag ik wel zo iets groots dromen? En ook helemaal voor mezelf? Zo ver weg gaan? Van al mijn familie, vrienden, werk en verplichtingen? Zo’n enorm stuk land kopen? Mag dat wel? Al rijdend liet ik de vragen meestal gewoon even rollen.
Natuurlijk was deze stem er niet voor het eerst. Maar zo luid, zo letterlijk had ik hem of haar nog niet eerder gehoord. Alsof het alle hens aan dek was voor die stem. Die natuurlijk mijn hele leven al goed voor me gezorgd had en me had beschermd tegen allerlei gekkigheid. Maar het mooiste is: op het pand en terrein waar ik deze stem het hardste hoorde heb ik geboden. De plek die deze tegenstem het sterkst bij me opriep wordt straks echt mijn huis. En sindsdien heb ik een soort smile die diep in mijn buik begint en zodra ik aan de plek denk niet meer van mijn gezicht te branden lijkt. En dat zie ik ook bij de eindpresentaties van onze cursisten. Als je je droom echt vastpakt, en door al die weerstand heen gaat, dan gaan mensen letterlijk glanzen en kunnen er magische processen plaatsvinden. Dat hebben we de afgelopen jaren meerdere keren gezien.
Werk ook jouw plan uit in onze module voedselbosplan. Kijk bij cursussen om te zien wanneer je kunt starten.